Good evening! Elle China released a new video interview filmed for Armani’s Sì Rose Signature promotion. The video it’s been recorded in February, while Cate was in New York for The Present.
Posted on
Tag: Sì Rose Signature
Posted on
Hello everyone!
Cate Blanchett spoke to Caras Chile magazine as part of the promotional interviews for the new Sì Rose Signature.
Read it below!
Tras un aplaudido debut en Broadway con The Present y otros dos esperados proyectos cinematográficos para la segunda mitad del año, la actriz australiana habla de sus ambiciones y se manifiesta abiertamente por los derechos de la mujer. Divertida e irónica, conversamos con ella en Manhattan durante el lanzamiento del nuevo perfume Sì Rose Signature de Giorgio Armani, que la tiene como rostro.
Cate Blanchett (47) sin una gota de maquillaje y enfundada en un traje de dos piezas puede derrochar tanta elegancia como sensualidad. Así es como la ganadora del Oscar en dos ocasiones (Blue Jasmine y The Aviator) irrumpe en el backstage del histórico teatro Barrymore de Nueva York, donde hace su debut en Broadway con The Present, la obra que su marido, el cineasta australiano Andrew Upton, adaptó del guión de Antón Chéjov.
Sobre el escenario Cate es Anna Petrova, una viuda rusa que reúne a los personajes claves de su vida en una alocada fiesta para celebrar sus cuarenta años. Junto a todo un elenco australiano (que incluye a Richard Roxburgh) la rubia nuevamente cosecha los elogios de la crítica internacional. “Ha sido un privilegio actuar en este escenario y para esta audiencia”, comenta sobre este comeback a las tablas que la trasladó desde Australia a Nueva York junto al resto del clan Uptown-Blanchett; sus hijos pre adolescentes Dashiell, Roman, Ignatius y la pequeña Edith, a quien adoptaron en febrero de 2015.
En Manhattan se divide entre familia y trabajo. Reconoce que es meticulosa y perfeccionista, por algo carga una mochila de potentes actuaciones en producciones como Elizabeth (1998), El Señor de los Anillos (2001) y Carol (2015): “Tengo un leve nivel de descontento que me mantiene inquieta y me hace perseguir mis metas”. Hace un par de semanas se dieron a conocer imágenes de ella en el metro de la ciudad durante las grabaciones de Ocean’s Eight (dirigida por Gary Ross y producida por George Clooney y Steven Soderbergh), el spinoff de la trilogía que se inició con Ocean’s Eleven en 2001 y donde compartirá pantalla con Sandra Bullock, Rihanna y Anne Hathaway.
Es cercana y no demuestra aires de diva. “¿Les gustó realmente la obra?”, pregunta al bajar del escenario. Es pausada y mira fijamente mientras saluda a los más de cien invitados de todo el mundo que viajaron a la Gran Manzana.
Como la fuerza del chypre y la suavidad de las rosas fusionadas, la actriz reconoce que ve algo de la fragancia en ella misma: “Parte de ser humanos es tener dualidades y vivir junto a ellas”. Al mismo tiempo, recuerda el olor del eucalipto, um aroma que la hace viajar a esa Australia donde creció y forjó una personalidad tan pícara como ágil, que incluso la llevó a ironizar sobre la elección de Trump en el show de Jimmy Fallon. “Tomo muy en serio mi trabajo, pero siempre es importante mirarse y reírse _ ¿cierto?, nos comenta en tono de broma.
Al día siguiente, logramos detener su agitada agenda en Manhattan para entrevistarla en la suite presidencial del hotel Mandarin Oriental, a pasos de Columbus Circle en pleno centro de la ciudad. “¿Linda vista, no?”, dice mientras camina hacia el otro extremo del salón principal con un reconocible tono de voz grave, que se escucha claramente en la habitación que mira desde el piso 53 directo al Central Park.
— La crítica adora tu interpretación de Anna y es considerada un debut de alto impacto… ¿Hay algo que tengan en común?
— Me cuesta encontrar nuestro punto de similitud. Pero en el mundo de Chéjov existe una historia detrás de cada personaje. Alguien me dijo que la mujer para Chéjov era como el clima; con cambios constantes de sol, lluvia y nubes…y definitivamente me identifico con eso.
— El perfume Sì es un llamado a nuestra fuerza interna, a nuestra libertad como mujeres y a ser nosotras mismas. Es un mensaje que creó Giorgio Armani hace varios años, bastante visionario para el momento que estamos viviendo…
— Claro. Hay muchas fuerzas conspirando en contra de la igualdad, lo que me parece absurdo y muy ridículo. Tener al mundo sufriendo y luchando por conseguir avanzos…Porque digámoslo, el derecho de votar no es suficiente. Cuando Elizabeth Warren fue censurada (refiriéndose al veto al discurso de la senadora contra el entonces candidato a fiscal general, Jeff Sessions) me pregunté: ¿En qué siglo estamos viviendo? Por otro lado, mira a las marchas de mujeres en todo el mundo, que han sido tan inclusivas. Hay comunidades LGBT y hombres. Eso nos debiera engrandecer a todos, pero aún falta mucho por recorrer.
— ¿Cuál cree entonces que es el rol de los hombres en ese camino?
— No sentirse amenazados. Esto no significa que perderán algo, que dejarán de lado su masculinidad o que los echarán del trabajo. Esto significa una evolución para la especie. El hecho de compartir roles, como el de criar a nuestros hijos, es una bendición…
— ¿Ha creado distinto a Edith por ser mujer, de sus otros hijos?
— Sabes, el género es lo último que considero. A ella no la crio distinto porque sea una mujer, pero sí puedo decirte que quizás estoy más pendiente de la forma en la que el mundo avanza para cuando ella entre en él.
— Hace unos días vimos fotografías suyas en la marcha que unió a Nueva York y Washington por los derechos de la mujer… ¿Cómo fue la experiencia?
— No pude estar mucho tiempo, porque estaba en pleno ensayo, pero fuimos con mis hijos y la compañía. Fue un momento de máxima esperanza y solidaridad.
— ¿Qué mensaje daría a las mujeres que no se sienten libres?
— La verdad es que son muchísimas…aquellas que no son libres en lo emocional, espiritual, sicológico y también físico. Como una mujer que vive segura gracias a lo que hace, como una mujer blanca de un país occidental, en este momento, solo me queda imaginar lo que significa ese infierno…ese horror de vivir sin libertad, sin el derecho a elegir.
— ¿En este momento de su vida y carrera, usted se considera una mujer que se abre a la vida, que les dice sí a las nuevas experiencias…una mujer Sì?
— Realmente, ¿cuál es la otra opción?
via Caras Chile 10 Marzo 2017
Posted on
Bonjour, everyone!
A new promotional interview with Cate Blanchett for the new fragrance Sì Rose Signature by Giorgio Armani. She also talks about her Broadway debut, the current political context, her approach to new projects and her collaboration with Giorgio Armani. Enjoy the reading!
Cate Blanchett, femme d’action, sur tous les fronts
A 47 ans, le visage du parfum Si de Giorgio Armani est monté pour la première fois sur une scène de Broadway. L’actrice oscarisée est aussi une femme engagée auprès du Haut Commissariat des Nations Unies pour les réfugiés. Rencontre en coulisses avec une amoureuse de la vie.
C’est ce qui s’appelle avoir de la suite dans les idées. Pas juste par ambition personnelle, non, ce projet c’est d’abord une histoire de troupe, de couple un peu aussi, puisque le texte de The Present, glaçant d’actualité, c’est son mari Andrew Upton qui l’a signé. Avec comme point de départ le premier jet de trois cents pages d’une pièce longtemps inconnue d’Anton Tchekhov transposée dans une Russie post-perestroïka déjà gangrenée par la montée en puissance des oligarques. Bien sûr, c’est elle que le public vient voir, même si la star a vite fait de laisser place sur scène à un pur talent de comédienne.
La mécanique de jeu entre tous ces acteurs plus épatants les uns que les autres est parfaitement huilée, c’est eux d’ailleurs qu’elle voulait mettre en lumière sur la scène mythique de l’Ethel Barrymore Theatre, à Broadway. Mission accomplie.
La veille de notre rencontre dans l’un de ces gratte-ciel tellement new-yorkais qui surplombe Central Park, elle a enchaîné deux représentations dans la même journée, elle jouera encore le soir même et n’en laisse pourtant rien paraître.
L’accueil est chaleureux, la parole engagée. Même quand elle enfile son costume d’égérie – cela fait quatre ans maintenant qu’elle est le visage de Si, le parfum signature de Giorgio Armani -, Cate Blanchett n’est pas là pour perdre ce temps qui lui est si précieux à faire de la figuration. Cette tribune qui s’offre à elle, l’Australienne entend bien se l’adjuger pour aborder ce qui lui tient à coeur, en tant que femme, mère et ambassadrice de l’ONU auprès des réfugiés. Démonstration.
C’est la première fois que vous vous retrouvez sur une scène de théâtre de Broadway. Vous en rêviez depuis longtemps, n’est-ce pas ?
C’est l’aboutissement d’un travail de longue haleine. Andrew (NDLR : Andrew Upton, son mari) et moi avons dirigé ensemble la Sydney Theatre Company, pendant plus de cinq ans. C’était déjà notre ambition alors de faire découvrir le travail de la troupe à l’international. Nous avions eu l’occasion de tourner en Europe et même aux Etats-Unis mais Broadway, c’est une autre histoire. Car pour jouer ici, il faut accepter de rester à New York entre trois et six mois, ce qui n’est pas facile à mettre en place lorsque vous avez comme nous quatre enfants. Mais là, nous y sommes ! Ce qui m’excite le plus, c’est de mettre en lumière le travail d’acteurs et de techniciens australiens qui n’étaient jamais venus ici.
En quoi Broadway est différent d’autres grandes scènes dans le monde ?
Les gens ici sont très engagés : ils aiment le théâtre, ils voient beaucoup de choses et ils répondent vraiment au texte, à la langue. Je ne m’y attendais pas, d’ailleurs. C’est très excitant, évidemment. Surtout lorsque vous montez une pièce comme celle-ci, qui parle de la Russie d’aujourd’hui. Dans le contexte politique actuel en plus…
Je suppose que lorsque vous avez pris la décision de vous installer aux Etats-Unis pour plusieurs mois, vous n’imaginiez pas que Donald Trump deviendrait président. Et vous voilà aux premières loges…
C’est en quelque sorte un privilège horrifique d’être à New York en ce moment (NDLR : juste après la signature de la première version du ” muslim ban “, interdisant l’entrée sur le territoire US aux ressortissants de certains pays, dits musulmans). Même lorsque je rentre du théâtre à minuit passé, je ne peux pas m’empêcher d’allumer la télévision ! Ce qui se passe ici tous les jours est tout simplement moralement répréhensible. Les gens qui souffrent et vont continuer à souffrir suite à ces décrets sont les plus marginalisés. 65 millions de réfugiés sont éparpillés partout dans le monde. C’est un problème qu’il faut résoudre sur le plan international par la coopération, sûrement pas par l’antagonisme et le nationalisme.
Avez-vous participé à la Marche des Femmes ?
Je jouais le 21 janvier donc je n’ai pas pu me rendre à Washington. Mais il y a eu un rassemblement sur Broadway et toute la troupe y était. Le droit des femmes à choisir leur destin ne fait de tort à personne, au contraire de tout ce que prônent les suprémacistes blancs. Cela dépasse le simple clivage politique. J’ai des amis qui ne votent pas comme moi mais cela ne nous empêche pas de partager le même sens moral. Le discours ouvertement raciste, sexiste, misogyne que l’on entend aujourd’hui n’a pas sa place dans une société civilisée et cela ne nous mènera nulle part. L’administration américaine actuelle ne fait qu’offrir une plate-forme à tous ceux qui veulent propager la haine et des concepts moraux répugnants. Et elle n’est malheureusement pas la seule à surfer sur cette tendance.
Les femmes doivent donc être une fois de plus prêtes à se battre pour défendre leurs droits ?
Se battre n’est jamais la solution. Je préfère parler d’argumentation, de débat raisonné. Il faut rouvrir la conversation. Ce qui est horrifiant avec cette administration, c’est qu’aucune discussion n’est possible, ils la refusent. Ils n’ont pas de décence. Et c’est ce genre d’attitude qui amène à la dictature. Mais nous devons aller de l’avant, rester positifs et confiants, certains de nos valeurs et de nos droits. Et demander des comptes.
Considérez-vous que c’est du devoir des artistes de s’engager ?
Il n’y a rien qui m’intéresse moins que la politique pour la politique. En revanche, je crois en la justice et l’égalité. Normalement d’ailleurs, ces notions devraient se retrouver au centre des préoccupations des élus. Mon rôle d’ambassadrice de l’ONU au service des réfugiés est totalement apolitique. Il s’agit ici de protéger les droits des gens les plus vulnérables. Ce qui est le plus interpellant, c’est cette linguistique qui fait qu’un réfugié devient un migrant et puis, tout à coup, un terroriste. Et ces trois mots qui n’ont aucun point commun finissent par s’appliquer à une même personne. Mais la chose la plus perturbante pour moi, c’est ce qui arrive aux enfants. En tant que parent, cela me brise le coeur quand je découvre des femmes séparées de leurs maris, dont les enfants ont des impacts de bombes dans le corps. Dans une situation comme celle-là, moi aussi je chercherais à m’enfuir ! Et n’importe quel Américain, Australien ou Européen ferait de même.
On ne sort pas intact de telles rencontres, j’imagine…
Evidemment. Vous n’êtes plus simplement assis devant votre poste de télévision mais face à des personnes qui vous racontent leur histoire, vous parlent de leurs espoirs, de leurs rêves et vous vous rendez compte que les chances qu’elles atteignent un jour l’un de leurs objectifs s’amenuisent de plus en plus. C’est une leçon d’humilité. Je viens d’un pays dont l’histoire s’est construite sur l’accueil de réfugiés. Et pourtant, aujourd’hui, nous les refoulons sur des îles off-shore. Je ne reconnais plus l’Australie dans laquelle j’ai grandi. A l’école, nous célébrions notre multiculturalité, nous étions un pays tolérant, généreux. Heureusement, des millions de gens sont encore prêts à se lever, à protéger les plus faibles. Ils sont le vrai coeur battant de notre nation.
Selon vous, oser prendre des risques, c’est primordial ?
Bien sûr ! Dès que quelque chose vaut la peine d’être tenté, c’est toujours une plongée dans l’inconnu avec tout ce que cela sous-entend. C’est excitant et terrifiant à la fois. L’adoption de notre petite fille fait partie de ces expériences : nous en avions parlé longtemps avant, et un jour, c’est devenu possible pour nous. C’est un merveilleux privilège. L’amour, l’aventure, le rire, c’est facile d’y céder, même si on reste toujours un peu suspendu avant de dire oui.
Avez-vous toujours du mal à dire non ?
Plus que jamais : il y a tellement de choses à faire qui en valent la peine ! Avec quatre enfants et un mari, mon temps n’est pas toujours le mien. J’essaye malgré tout de dire oui à un maximum de choses, sans quoi je ne vois pas l’intérêt d’être en vie.
Pour ce projet théâtral, justement, vous avez travaillé avec votre mari. Etait-ce plus compliqué ?
Andrew aime les acteurs et il n’est jamais pointilleux sur ce qu’il écrit et sur ce que les comédiens en font sur scène. Les répétitions sont des lieux d’échange. Les idées que chacun amène sont là pour évoluer et notre vécu personnel peut s’y retrouver : par exemple, la scène où j’enlève mon soutien-gorge en plein lunch, c’est une chose que faisait ma belle-mère pendant les déjeuners du dimanche, pour signifier qu’elle en avait assez ! Mais nous ne ramenons jamais les tensions des répétitions à la maison.
Qu’est-ce qui vous plaît dans le fait d’être sur scène plutôt qu’en tournage ?
J’ai fait mes études dans une école dramatique qui préparait au théâtre, je n’avais jamais imaginé alors faire des films. La scène reste mon premier amour, parce que vous avez une interaction directe avec votre public. Jouer cette pièce, en plus pour un public américain et maintenant, change le sens de notre travail et cela implique aussi qu’il évolue au fil des représentations. Sur un plateau de cinéma, même si j’adore cela, vous n’avez aucune idée de la manière dont votre jeu sera perçu plus tard.
Gardez-vous en vous des traces de vos rôles passés, au moins pour construire de nouveaux personnages ? Ou préférez-vous faire chaque fois table rase ?
Je n’ai pas de méthode préétbalie : le texte, les partenaires et le metteur en scène ou le réalisateur vont déterminer le travail. Mais c’est vrai que si vous jouez de grands personnages avec beaucoup d’aura, cela rejaillit sur vous. C’est pareil quand vous lisez un roman ou un article fouillé : votre cerveau en reste imprégné. Un livre comme A la recherche du temps perdu vous marque à jamais. C’est pareil avec les rôles. Ce n’est pas que les personnages vous habitent pour toujours – je ne me noie pas dedans – mais ils décuplent vos capacités.
Est-ce vrai qu’après chaque tournage, vous vous dites que ce sera le dernier ?
Toujours ! Faire un film, cela demande tellement d’efforts : si j’accepte un job, je m’investis totalement. Il n’y a rien de plus luxueux que d’avoir du temps pour soi en suffisance. Rien que de pouvoir contempler l’horizon en se disant ” je n’ai rien de prévu cette semaine “, c’est fantastique !
Il vous arrive de jouer deux fois sur la journée, d’être six heures sur scène. Comment tenez-vous le coup ?
Je suis disciplinée : c’est le seul moyen de parvenir à faire tout ce qui doit être fait dans le temps imparti. J’ai parfois le sentiment que ma vie ressemble à des manoeuvres militaires tellement tout est minuté ! Maintenant, quand je n’arrive pas à tout accomplir, je ne suis pas du genre à m’autoflageller. Le fait d’être un personnage public génère en soi beaucoup de tensions. Ce qui me fait le plus de bien, c’est de réussir à être engagée dans l’instant. Et pour une fois, de ne pas avoir de plan.
Total Respect
Pas de doute, c’est comme cela que s’écrivent les légendes. Elle aime raconter qu’avec son premier cachet, elle s’est offert un tailleur-pantalon – “en solde” – Giorgio Armani. On imagine bien aussi qu’elle était le genre de fille du Maestro, de celles qui ont la grâce de ne pas devoir être ultra féminines pour être belles. Tout naturellement, ils se sont trouvés. Elle n’oublie pas leur rencontre “lors du premier défilé Armani Privé, rappelle-t-elle. Je devais porter une de ses créations. Il s’est approché et s’est mis à genoux pour ajuster l’ourlet de ma robe. Il a su me mettre à l’aise avec élégance car j’étais très nerveuse. Mon respect pour lui n’a fait que croître depuis.” Le créateur italien, qui suit de près son travail, ne manque jamais de lui envoyer des lettres – manuscrites – d’encouragement. “Quand il m’a demandé de devenir le visage de Si, c’était dans la continuité de la relation de travail qui s’était tissée entre nous, poursuit-elle. Il m’habillait sur tapis rouge mais il a aussi signé les costumes d’une pièce que j’ai mise en scène à Sydney. J’aime sa manière de mettre au jour la dualité des femmes. C’est dans des vêtements initialement conçus pour les hommes que je me sens le mieux.” C’est pourtant vêtue d’une robe Haute Couture qu’elle apparaît dans la campagne de l’édition collector Si Rose Signature. Dans son rôle d’égérie, Cate Blanchett n’a pas démérité : le parfum dans toutes ses déclinaisons caracole dans le top 10 des meilleures ventes en Europe.
via LeVif Magazine
Posted on
Hey everyone!
Cate Blanchett spoke to Harper’s Bazaar Mexico and Vogue Netherlands to promote the new fragrance Sì by Giorgio Armani. Both interviews are also part of the promotional events in which Cate met with several magazines during The Present season on Broadway. Enjoy the reading!
Harper’s Bazaar Mexico April 2017
Gallery Links:
Magazines Scans > 2017 > Harper’s Bazaar Mexico – April 2017
Vogue Netherlands May 2017
Cate Blanchett is ongelooflijk veelzijdig: ze staat op Broadway in The Present, is het gezicht van de nieuwe Armani-geur Sì Rose Signature en werd benoemd tot VN-ambassadeur. Vogue sprak haar in New York: ‘Ongecensureerd en direct, daar hou ik van!
Broadway – het beroemde Barrymore-theater gonst van de bezoekers. Door de statige deuren, omlijst met klassieke ruches van rode stof, stromen de toeschouwers binnen, in pak of feestelijke jurk, speurend naar hun plekje tussen de goudkleurige balkons. Nog een laatste keer de smartphone checken – het is en blijft New York – en dan doven de kroonluchters. Ik laat me net wat dieper in mijn pluchen stoel zakken. Het doek gaat op.
Daar staat ze, als enige op het podium, in een lange blauwe jurk, met één been leunend op de zitting van een houten stoel. Een haast koninklijke pose: trots, sierlijk, elegant. Nog voor ze zich ook maar verroert, davert een warm applaus door de zaal. Want ja, het is toch écht Cate Blanchett (47) die daar op het podium staat, de Australische actrice die twee Oscars en drie Golden Globes op haar uitgebreide palmares heeft prijken, die geroemd wordt om haar indringende vertolkingen, haar schoonheid en intelligentie.
Roerloos, met een hint van een glimlach om haar lippen, neemt ze het applaus in ontvangst. Dan begint haar Broadwaydebuut, een drie uur durende bewerking van Anton Tsjechovs eerste toneelstuk. Andrew Upton – de Australische schrijver met wie Cate twintig jaar geleden trouwde en vier kinderen heeft – bewerkte Tsjechovs tekst en laat het Rusland van de negentiende eeuw resoneren in modern New York. In The Present, zoals de voorstelling heet, wordt vooral Cate door critici gelauwerd om haar acteerprestatie.COMPLEXE MANNEN
Een halfuur na de zinderende finale, daalt Cate in leren kokerrok op torenhoge hakken elegant de trap af naar de theatersalon, waar de verzamelde pers haar opwacht. In haar filmrollen heeft de actrice vaak iets statigs en verhevens: de koude monarch in Elizabeth, de verveelde upper-class wife in Carol, de etherische elfenkoningin in The Lord of The Rings. Maar hier, in de pluchen warmte van het Barrymore-theater, is ze vooral down-to-earth met een opvallend diepe stem en een aanstekelijke, ongedwongen lach.
Twee keer een voorstelling van drie uur spelen op dezelfde dag en dan nog fris en monter voor de pers verschijnen, dat moet heel wat vergen, suggereer ik. Cate schudt het hoofd: ‘Nee, dit werk is niet wat me wakker houdt. Ik ben moe omdat ik gisteren tot twee uur ’s nachts op CNN en Al Jazeera heb gekeken naar wat er allemaal in de wereld gebeurt. Veel mensen zijn boos, ik wil hun woede begrijpen. Ik wil het nieuws van alle kanten zien.’
In The Present wordt af en toe raak uitgehaald naar de politieke actualiteit, maar er zit ook verrassend veel humor in de tekst. Enthousiast: ‘Mensen vergeten vaak hoe grappig Tsjechov is.’ Het is een complex schrijver, beaam ik. Cate buigt zich naar me toe en fluistert op ironische toon: ‘Het spijt me je dit te moeten vertellen, maar álle mannen zijn complex.’
Achterin, op de trap, handen om gebogen knieën, zit een jongen van een jaar of tien. Afwisselend bewonderend en verveeld kijkt hij naar de kakelende menigte. Dan raapt hij zijn moed bij elkaar en schuifelt tussen de mensen naar Cate, slaat zijn armen stevig om haar benen. Cate schrikt, kijkt om, ziet haar zoon en lacht vertederd. Het is half twaalf en mooi geweest; mama moet mee naar huis.NIET IN STEEN GEBEITELD
Gedurende de speelperiode van The Present verblijft Cate met haar man en kinderen in New York. Samen hebben ze drie zoons: Dashiell (15), Roman (13) en Ignatius (11). Twee jaar geleden adopteerden ze dochter Edith (2).
Eigenlijk is het vreemd dat Cate nooit eerder op Broadway heeft gestaan. Ze knikt: ‘Andrew en ik wilden het al een lange tijd, maar de speeltijd van Broadwayshows is drie tot zes maanden en het bleek onmogelijk om onze agenda’s samen zo lang vrij te houden.’ Met haar man runde ze van 2008 tot 2013 de Sydney Theatre Company, een van de meest gerenommeerde gezelschappen van Australië. ‘Nu we het theater niet meer leiden, is veel meer mogelijk.’Hoe is het voor haar om voor het eerst op Broadway te spelen? ‘Het publiek is heel betrokken en divers. Maar Andrew en ik zijn vooral trots om met deze voorstelling Australisch talent ? bij een Amerikaans publiek te kunnen introduceren.’
Tijdens de repetities voor The Present ging het er regelmatig heftig aan toe: ‘Andrews tekst staat niet in steen gebeiteld, hij is vooral benieuwd wat de acteurs ermee gaan doen. Voor ons is de repetitieruimte een plek waar we met de hele groep discussiëren, soms zelfs ruziën over conflicterende ideeën. Gelukkig nemen we die conflicten niet mee naar huis.’
Lukt het bij zo’n nauwe samenwerking met haar partner om het werk achter te laten? Lachend: ‘We moeten wel; met vier kinderen heb je geen tijd om over werk te praten.’ Met lichtspijtige ondertoon ‘Of überhaupt te praten!’SLINGERENDE BEHA
Cate Blanchett is geboren in Melbourne en groeide op met een oudere broer en een jongere zus. Haar moeder is een Australische onderwijzeres, haar vader was een Amerikaans marineofficier die later werkte in de reclamewereld. Toen ze tien jaar oud was, stierf Cate’s vader onverwachts. Haar moeder is nooit hertrouwd.
Op de middelbare school ontdekte Cate haar passie voor acteren en tijdens een reis in Egypte werd ze gevraagd voor een figurantenrol als cheerleader in ruil voor vijf Egyptische ponden en een falafel. Toen ze op de set kwam waar een man in het Arabisch door een megafoon schreeuwde, waar het warm was en het wachten lang, hield ze het voor gezien. Haar filmdebuut zou nog even op zich laten wachten.
Na die reis werd ze toegelaten tot het prestigieuze National Institute of Dramatic Art in Sydney. Film was geen prioriteit. Cate: ‘Ik was bezig met theater en dacht eerlijk gezegd niet dat een filmcarrière ooit mogelijk zou zijn. Theater is en blijft mijn grote liefde. Je hebt er zo’n directe, dynamische relatie met je toeschouwers. Dat maakt het voor mij bevredigend. Bij film heb je nauwelijks zicht op de reacties, critici kunnen in hun recensies totaal anders reageren dan het publiek. Ik hou van de rauwe, eerlijke respons in het theater.’
Zoals de lach die door de zaal galmt als Cate in The Present frummelt aan haar beha, hem onder haar jurk vandaan trekt en met een boog wegslingert. Een opvallende move. Ze glimlacht: ‘Dat heeft alles te maken met de moeder van Andrew. Tijdens het schrijven van The Present is ze helaas overleden. Ze had de gewoonte om aan het einde van lunches of feestjes iets dergelijks te doen. Andrew heeft het een plek gegeven in de voorstelling.’‘Mijn dagelijks leven heeft veel weg van een militaire operatie’ Cate acteert, regisseert en produceert, maar haar creatieve curriculum reikt verder: op het Holland Festival is deze zomer Manifesto te zien, een indrukwekkende beeldende-kunstinstallatie van Julian Rosefeldt, waar Cate op negen schermen evenveel rollen vertolkt.
‘Beeldende kunst inspireert me. Julian en ik waren al langere tijd van plan om samen iets te maken. Toen hij zijn idee voor Manifesto met me deelde, was ik meteen enthousiast. Het project ging fast and furious; we filmden negen dagen lang, er was nauwelijks repetitietijd. De film is grotendeels uit improvisatie ontstaan: ongecensureerd en direct, daar hou ik van. Ik vind het een uitdaging om toeschouwers te verleiden zich te verhouden tot een manifest. We leven in moreel verwerpelijke tijden, waarin elke vorm van idealisme gewantrouwd wordt. Iedereen die een creatief geluid laat horen wordt elitair genoemd en dus gemarginaliseerd. Ik vind het mooi om met dit kunstwerk terug te gaan naar een tijd waarin mensen hun overtuiging en idealen durfden te delen.’
Beschouwt ze de installatie als een statement? Ze krult haar lippen, schudt het hoofd: ‘Statements interesseren me niet. Het is een twijfelachtig voorrecht om op dit moment in Amerika te leven. Het zijn turbulente tijden en ik vind het als vrouw schokkend en ontmoedigend wat hier allemaal gebeurt. Maar de onrust heerst niet alleen hier in Amerika; wereldwijd worden grote groepen gemarginaliseerd. Vijfenzestig miljoen mensen zijn op drift, een situatie die alleen kan verbeteren door intensieve samenwerking, niet door het zaaien van nog meer haat en verdeeldheid.’ROZE MUTS
Vorig jaar werd Cate aangesteld als wereldwijd Goodwill Ambassador voor de Verenigde Naties. Ze werkte mee aan de korte film What They Took With Them, gebaseerd op getuigenissen van vluchtelingen: ‘Hun schrijnende verhalen raken me, maar ook hun onvoorstelbare veerkracht en optimisme. Ik kom uit een land dat gekoloniseerd is door de Nederlanders en de Engelsen, een land dat door migranten is opgericht. Toen ik op school zat, was de multiculturele samenleving iets om te vieren – hoe anders is het nu! Gelukkig zijn er nog steeds miljoenen mensen bereid om op te staan en te vechten voor het kloppende hart van een land als Amerika.’
Onder hen Cate zelf, die op Broadway betoogde in een gebreide roze pussyhat, een initiatief van feministen die tijdens manifestaties met de roze muts met oortjes niet alleen hun eigen solidariteit maar ook die van de mutsenmakers vertegenwoordigen. ‘Ik heb mijn muts van een vrouw gekregen die er maar liefst tweeduizend had gebreid. Kun je je dat voorstellen? Dat is pas engagement!’
Zonder opsmuk of poeha liep Cate tussen de betogers, dochter Edith op haar arm. ‘Wat mij vooral ergert is de wijze waarop het discours zich aan het ontwikkelen is: vluchtelingen zijn ineens immigranten en worden in één adem terroristen. De woorden versmelten, maar het zijn woorden met een heel andere betekenis.’ Ze benadrukt met haar zangerige, lage stem: veeeery different.
‘Het merendeel van de vluchtelingen is kind, weggerukt van de ouders, vaak fysiek gehavend door granaatscherven; als ouder vind ik dat hartverscheurend. Want, eerlijk waar, ik zou ook vluchten. Als ik in een dergelijke situatie zou verkeren met mijn vier kinderen, zou ik ook vertrekken en ik ben ervan overtuigd dat iedereen in die positie precies hetzelfde zou doen. Er is op de wereld een schrijnende behoefte aan meer empathie en medeleven.’‘Be present! Voor mij draait schoonheid om presence, er helemaal durven zijn’ Ervaar je als celebrity een verantwoordelijkheid om je uit te spreken?
Ze veert op: ‘Iedereen heeft die verantwoordelijkheid! Of je nou acteur bent, of niet. Ik ben niet geïnteresseerd in politiek; mijn werk voor de VN is apolitiek. Mij gaat het om rechtvaardigheid, een menswaardig bestaan voor de meest kwetsbaren onder ons. Vrouwenkiesrecht schaadt niemand, maar white supremacy schaadt een heleboel mensen – dat is het grote verschil. Voor mij ligt de oplossing in praten en positief benaderen. Ik ben ervan overtuigd dat we, ondanks alles, vol vertrouwen moeten blijven, bewust van onze waarden en rechten. Als we die niet zomaar krijgen, eisen we ze op.’KATTENJAREN
Cate is het stralende gezicht van Giorgio Armani’s parfumcollectie Sì, een professionele verwantschap die al heel vroeg begon: ‘Met mijn eerste loonstrook kocht ik een schitterend pak van Armani – ik heb het nog steeds. Ik draag graag mannenkleren. Ik hou ervan om vrouw te zijn binnen een mannelijke esthetiek, een dualiteit die Armani in zijn ontwerpen meesterlijk integreert. Als tiener struinde al ik tweedehandszaken af op zoek naar mooie mannenpakken. De combinatie van een goedgesneden pantalon en colbert is voor mij de meest comfortabele kleding die er bestaat.’
Inmiddels is Giorgio Armani een goede vriend. ‘Regelmatig schrijft hij me om te vertellen wat hij van een specifieke uitvoering of filmrol vindt.’ Per mail? ‘Nee,’ ze schudt fervent het hoofd. ‘Altijd handgeschreven brieven. Mijnheer Armani is een overtuigd brievenschrijver.’
Als je Cate vraagt naar haar kijk op uiterlijke schoonheid, volgt een kort en krachtig antwoord: ‘Ik denk er zo weinig mogelijk over na. Ik ben heel praktisch ingesteld, gebruik al vijftien jaar dezelfde huidverzorging. Ik geloof in de oosterse benadering van schoonheid: in alles wat perfect is, schuilt een imperfectie. Juist de imperfectie maakt een vrouw of man aantrekkelijk. In het westen zijn we zo geobsedeerd door symmetrie, een ideaalbeeld dat niet haalbaar is en, eerlijk gezegd, niet eens mooi.’
Actricejaren, zei ze eens, tellen als kattenjaren; je moet ze vermenigvuldigen met zeven, Cate is inmiddels de honderd gepasseerd. Toch wordt van filmactrices iets als ‘de eeuwige jeugd’ verwacht. Ze knikt: ‘Er ligt in het algemeen veel druk op vrouwen om er jong uit te blijven zien. Voor mannen is dat anders, die worden er minder mee geconfronteerd. Schoonheid draait voor mij in de eerste plaats om presence, aanwezig durven zijn, helemaal. Als je moe ben of gestrest, merk je dat meteen in je uitstraling. Be present. Zorg goed voor jezelf, wees betrokken bij je omgeving en richt je zo weinig mogelijk op wat anderen beschouwen als zogenaamd aantrekkelijk.’‘Na elke rol denk ik:That’s it, I’m done!’ Volgende week rondt ze de opnames af van Ocean’s Eight, een spin-offvan de Ocean’s Eleven-reeks, met, voor de afwisseling, een voornamelijk vrouwelijke cast. ‘Stephen Soderbergh is een vriend van me en hij kwam met het voorstel: een sidestep van de franchise met Sandra Bullock in de rol van Danny Oceans zus. Ik ben dol op Sandy en toen ik de andere namen van de cast hoorde, wist ik zeker dat ik het project wilde doen.’
Ocean’s Eight wemelt van de krachtige actrices: naast Cate Blanchett en Sandra Bullock doen Helena Bonham Carter, Katie Holmes, Anne Hathaway, Dakota Fanning, Olivia Munn en zelfs Rihanna mee. Cate: ‘Als ik een rol krijg aangeboden, check ik eerst: met wie ga ik werken? Wat wordt de cast? Zou ik de film zelf willen zien? Is hij relevant? Veel later pas, kijk ik naar mijn eigen rol.’ZO VAAK MOGELIJK JA
Aan elk project gaat voor Cate een proces van wikken en wegen vooraf: ‘Ik neem mezelf niet al te serieus, maar mijn werk wel. Bloedserieus. Elk project vraagt veel commitment, toewijding en tijd. Ik ben een moeder van vier, dus het moet de investering waard zijn, anders kan ik beter thuisblijven bij de kinderen.’
Voor haar rol in Ocean’s Eight moest ze volgens het contract topfit zijn; ze kreeg voor het eerst een personal trainer. Grote ogen: ‘Dat was bruut! Eindelijk begrijp ik hoe het voelt, het is een hel, maar je krijgt er veel energie voor terug.’Heb je weleens ergens spijt van?
‘Oh,’ ze rolt met haar ogen: ‘I am full of regret! Kleine dingen als vergeten te sporten. Een trainingsschema volhouden is niet makkelijk als je laat thuiskomt en de kinderen in alle vroegte naar school moet brengen. Maar ik ben geen fan van spijt; ik heb een vol leven en er moet al zoveel, ergens wil ik stoom afblazen. Ik zeg: maak fouten, maar maak ze niet opnieuw.’In haar vijfentwintigjarige carrière heeft Cate prachtrollen vertolkt en daarvoor alle lof ontvangen. Toch denkt ze bij elk project dat het haar laatste is: ‘Na elke rol roep ik: that’s it, I’m done! Ik moet steeds opnieuw verleid worden om te spelen. Luister, er is zo ontzettend veel te doen op de wereld en ik vind het moeilijk om nee te zeggen, dus ik zeg zo vaak mogelijk ja – waarom zou je anders leven?’ —
CATE’S SIDEPROJECTS
Lees er meer over op: unhcr.org en pussyhatproject.com. Filminstallatie Manifesto is te zien op het Holland Festival (3 tot 25 juni) hollandfestival.nl.
Posted on
Good morning! One more promotional interview for Sì Rose Signature. Enjoy!
Gallery Links:
Magazines Scans > 2017 > Vogue Mexico – April 2017
Posted on
Hi everyone!
Cate Blanchett sat down with Ohlalá magazine from Argentina to talk about female power and the new fragrance Sì Rose Signature by Giorgio Armani. This interview is part of the promotional events in which Cate met with several magazines to promote the new version of Sì during The Present season on Broadway. Also, we have a new image from the photoshoot of this fragrance campaign. Enjoy!
Ohlalá Scans
Gallery Links:
Magazines Scans > 2017 > Ohlalá – April 3rd, 2017
via Boots
If you know of any interviews, magazines, photoshoots we missed, please, let us know. This site is by fans for fans, we always need you help!
Posted on
Good evening! We have a new photo from teh set of Sì Eau Rose Signature
via Elit Magazine
The most similar thing to a photoshoot’s picture
And we replaced an older image with an HQ
Posted on
Few days ago Cate Blanchett met with several magazines and media to promote the new Sì Rose Signature, this is the first video interview from that press day. Hear her talking about the new fragrance, the filming of Ocean’s Eight and her marriage. Enjoy!
Cate Blanchett talks family, girl power and some "Oceans Eight" surprises! https://t.co/YizWSfAb62 pic.twitter.com/MxMx1HDZ33
— ExtraTV (@extratv) 25 de fevereiro de 2017
“Extra” caught up with Cate Blanchett while she promoted the new Giorgio Armani Beauty Si Rose Signature fragrance in NYC, and the Oscar winner dished on her highly anticipated film “Ocean’s Eight.”
One of the guys from the “Ocean’s” franchise will be making a cameo the movie. Cate shared, “Matt [Damon]’s definitely coming back, and there are a couple of other surprises. I don’t want to give too much away.”
She will be joined in the film by other big names, including Sandra Bullock, Anne Hathaway, Rihanna and Mindy Kaling. The Aussie actress gushed, “Funny, funny, funny and generous women to work with. Finally get to work with Sandra Bullock, Sarah Paulson again, Helena Bonham Carter again, Anne Hathaway, which has been fantastic.”
via ExtraTV
Posted on
Hello everyone! New promotional article and image for Sì Rose Signature on Vanity Fair. Enjoy!
A new scent from Giorgio Armani, Si Rose Signature, conjures up more than just feeling for Cate Blanchett There she goes again, on Broadway that is, making her grand presence known in the currently running play The Present. A longtime lover of Chekhov’s work, Cate Blanchett now stars in her husband Andrew Upton’s adaption of the little-known story. The Present is playing at the Barrymore Theatre and has, since January, grossed well over a million dollars, according to The New York Times—an especially high number for a non-musical!
Blanchett plays 40-year-old widow Anna Petrovna, who celebrates her birthday with friends and family, leading up to what is perhaps not the happiest of party endings. However, what’s most polarizing about the play is Blanchett’s commanding performance—her presence fully captivating you to the very end.
Similarly, it’s her drive, femininity, and passion that make her the obvious face and muse of Si Rose Signature by Giorgio Armani, which debuted earlier this month. Infused with the most famous roses in perfumery—Rose de Mai, which is the central appeal to this new edition, and rose turque—the fragrance is an array of exotic floral notes along with sensual and velvety accords. “The Turkish rose, which has a hint of orange in it, and the more-green rose in this iteration are just beautiful,” says Blanchett. A beautiful actress and a beautiful scent… now that will hold our attention!
via Vanity Fair
Posted on
Hello people! A new promotional interiew to promote The Present and Sì Rose Signature
Cate Blanchett can be forgiven for not knowing that Drew Barrymore wants to eat her.The two-time Oscar winning actress is currently appearing on Broadway in an adaptation of Chekhov’s “The Present,” and her schedule is punishing. The actress has nine performances weekly, each clocking in at almost three hours, which doesn’t leave much time to catch E News, where Barrymore, promoting her new Netflix series about a suburban mom who becomes a cannibal, proclaimed Blanchett to be the person she’d most like to eat “because she’s like the most amazing woman ever.”
Blanchett laughs a deep throaty laugh when she hears the story, and immediately gives the love right back. “She’s an angel, a very talented angel.” But the actress — who today is conducting interviews with international beauty editors in her role as the face of Giorgio Armani’s Si fragrance before heading to the theater for her evening performance — has been avidly following the political news during her time in New York.
In January, for example, she joined the The Ghostlight Project’s protest march on Broadway, wearing a pink knit “pussy” hat, and while she couldn’t attend the Women’s March on Washington because of her performance schedule (“I was there in spirit,” she says), she hasn’t been reticent about speaking her mind.
“When Elizabeth Warren is told that she can not speak in the Senate, they are dark days,” says Blanchett. “I don’t know what century I’m in. I thought that the equal pay for equal work conversation was boring and reactionary enough, but this is deeply shocking. We have the choice now to evolve as a species and part of that is finally getting rid of the shocking inequalities that exist not only between the genders but the wealth divide.”
Blanchett’s relationship with Armani has been a longstanding one — she likes to tell the story of running out to buy an Armani suit after getting her first acting paycheck and is quick to note that she still owns it (“his clothes don’t date”) — due in part to his espousal of gender equality. “He was one of the first designers to really unlock the complexity of the female aesthetic. He liberated women from the need to wear traditionally feminine clothes or traditionally sexy clothes,” says Blanchett. “There is a kind of Eastern simplicity, and also an Eastern mélange of the opposites that exist in his designs — you’ve got the masculine with the feminine and the soft with the hard.
“He is interested in all of those dualities,” she continues, “and when he was creating Si he wanted all of those complexities and dualities to exist.” It is a message that has resonated. Industry sources estimate that Si, which is currently launching its second flanker called Rose Signature, has reached retail sales of $80 million in the U.S. since launching in 2014.
Sitting in the Presidential Suite on the 53rd floor of the Mandarin Oriental Hotel, Blanchett, wearing a navy Armani trouser suit, has a commanding view of New York City and Central Park. When asked if she’s enjoyed working in New York, she gives a brief hesitation. “It’s very confronting at the moment, for sure, but it’s a great city,” she says.
While she’s performed in New York before, “The Present” marks her Broadway debut. As for what’s next to tick off on the bucket list? Blanchett reels off a list of directors she’d like to work with, including Thomas Ostermeier, Julian Rosefeldt (who directed her in the one-woman multiscreen film installation, “Manifesto”) and Andrea Arnold. “And I’d also like to finally get some chickens in my chicken coop,” she adds. “So there is a lot to do.”
via WWD